در باز می شود و مرد با موهایی آشفته از در بیرون می آید. کیفش را در آغوش گرفته . در کیف باز است و پاکت زرد رنگی از آن سه گوش بیرون زده.  دور و بر را نگاه می کند . چشمانش به دنبال ماشین می گردد. راننده دور زده و زیر سایه درختی پارک کرده است. گردن آفتاب سوخته راننده طاس پشت به مرد است.  مرد جلو تر می رود و سرفه ایی می کند.

راننده آهنگی را زمزمه می کند. بر می گردد:

-          اومدین قربان؟

-          بریم لطفا...

مرد سریع سوار می شود و به دری که نیمه باز رها کرده است نگاه می کند. راننده سوار می شود و ادامه آهنگ را با سوت دنبال می کند.

-          کدوم وَر بریم قربان؟

-          برین توی خیابون اصلی تا بهتون بگم.

راننده آهنگش را همچنان سوت می زند. مرد با دست راست سعی می کند پاکت را درست در کیف چرمی جا بدهد. لک قرمز رنگی روی شست دست راستش می بیند. پاکت را به زور درون کیف جا می دهد . دستش را داخل کیف می کند . یک بسته دستمال در می آورد .یکی را بیرون می کشد.آنرا در دهانش خیس می کند و روی دستش می کشد . باد گرم به صورتش می خورد . دستمال قرمز شده را از پنجره بیرون می اندازد . حرکت دستمال را در آینه چپ راننده دنبال می کند. دستمال سفید روی آسفالت سیاه  بالا و پایین می رود.

چشمان  پف آلود راننده از آینه به او خیره شده است. مرد لبخندی می زند. سرش را دوباره داخل کیف می کند . پاکت زرد رنگ را بیرون می آورد و دوباره درون کیف جا می دهد. در کیف را می بندد و آنرا کنار خودش می گذارد. لبخندی تمام صورتش را پر می کند.

 تکیه می دهد و به کرکره های پایین مغازه های بسته خیابان نگاه می کند. خیابان همچنان خالی است. آفتاب  همچنان سوزان است. سایه روشن شاخه های درختان چنار روی شیشه جلوی ماشین با نگاه مرد بازی می کند.

به میدان می رسند . راننده سئوال نمی کند.  مرد هیچ توضیحی نمی دهد . راننده مستقیم ادامه می دهد . راننده ساکت است. سوت نمی زند. مرد دستش را درون موهایش می کند و آنها را مرتب می کند. چشمانش را می بندد و باز هم لبخند  می زند.